Tea for Heroes: RAFA English Breakfast

Calming in times of national peril. Fortifying when courage is required. 

Van het Britse leger wordt wel een gezegd dat het marcheerde op thee en zo de wereld veroverde. Daar zit iets in, en thee is voor de Engelse militair nog altijd een basisrecht. Een militair leven zonder thee is bijna ondenkbaar. Het Franse leger marcheerde overigens op (goedkope) wijn... de resultaten waren navenant. 

Deze Breakfast Tea werd speciaal geblend voor veteraan Terry Clark. Terry was tijdens de Tweede Wereldoorlog eerst boordschutter in een RAF bommenwerper, maar werd dan radar navigator in een Beaufighter nachtjager die de Engelse steden moest beschermen tegen Duitse bommenwerpers. Wanneer Henrietta Lovell in 2009 een documentaire maakte over thee en de RAF voor The Guardian, een Britse kwaliteitskrant, sprak ze niet alleen met jonge piloten in opleiding, maar ook met Terry, één van de laatste RAF-oudstrijders van WOII.  Ze besloot een speciale Breakfast blend te maken voor hem, en hij viel bijzonder in de smaak. Toen het verhaal onder de aandacht werd gebracht van Whitehall en de RAF kreeg ze de vraag om de blend te commercialiseren als de officiële RAFA thee, en zo geschiedde. 

Henrietta's bezoek aan Terry en aan jonge RAF piloten in opleiding

RAFA staat voor de Royal Air Force Association Wings Appeal, een liefdadigheidsorganisatie die instaat voor de families van omgekomen piloten, voor veteranen en voor musea van de RAF. Bij elke verkoop van een blik thee gaat er 50p naar deze organisatie. De thee wordt nu geschonken bij RAF evenementen zoals de onthulling van het Memorial voor Bomber Command, en je kan hem zelf ook bestellen via de Rare Tea Company website.

De thee is een breakfast blend zoals die was voor de komst van het theezakje waarvan de doorbraak  een gevolg was van de schaarste en de rantsoenering van de zestiger jaren, en een slechte gewoonte waar de Engelsman nooit meer vanaf geraakte. Deze thee gaat terug op hoe ontbijtthee smaakte daarvoor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een blend van Indische thee uit de Temi theetuin in Sikkim en een thee uit Malawi, van Satemwa Estate. Je kan hem met of zonder melk drinken, maar indien je hem zonder melk drinkt zet hem dan op een wat lagere temperatuur. Het is verder een klassieke Engelse ontbijtthee, een wake me up-cup. 

Terry overleed op 7 mei van dit jaar. Hij werd 101. 

Hyson: een historische thee

Op heel oude vroeg 18de eeuwse thee-caddies zal je vaak of de naam Bohea of Hyson terugvinden. De  eerste naam staat voor zwarte thee, de tweede voor groene. Thee kwam toen nog zo goed als uitsluitend uit China. Op 18de eeuwse prijslijsten, zoals die van Twinings, zie je een paar kwaliteitsniveau's voor groen: Singlo als goedkoopste, Imperial als tussenkwaliteit en Hyson als beste (en Young Hyson als topkwaliteit). Hij was erg populair en het was dan ook de meest belaste theesoort: een groot deel van de thee die tijdens de Boston Tea Party overboord werd gegooid was Hyson, en zoals je in de vorige blog kon zien werd er vrolijk mee gesmokkeld. 

Ondanks de hoge prijs werden er behoorlijke hoeveelheden van gedronken in de betere middens: water was nooit populair geweest om gezondheidsreden, maar water voor thee moest gekookt worden. Dat loste veel problemen op, en bovendien was thee een opwekkende drank, in tegenstelling tot het alternatief, een licht bier. Het is moeilijk te zeggen wat wij vandaag van deze thee zouden zeggen. Hij kwam naar Engeland via een lange zeereis waar hij blootgesteld was aan grote temperatuurschommelingen en vaak in loden containers zat. We zijn nu wat gewend aan kersverse groene thee's die per vliegtuig komen. Die originele thee's waren waarschijnlijk iets meer geoxideerd. Om de hoge astringentie van die groene thee af te zwakken werd er vaak suiker en zelfs wat room aan toegevoegd. 

In de 19de eeuw verloor Hyson zijn populariteit toen er meer en meer zwarte thee uit Indië gedronken werd en groene thee een paar kwaliteitsschandalen te verwerken kreeg. De naam wordt vandaag in Europa nog nauwelijks gebruikt en de Hysson die op de Azoren gemaakt wordt is daarop een uitzondering. Ook in Amerika zie je de term Young Hyson nog wel op verpakkingen staan. 

Ik dronk twee thee's die zichzelf Hyson noemden, en beiden waren een mix van groene en bruine blaadjes. Die van Gorreana, het enige commercieel belangrijke theedomein van Europa (op de Azoren) is zacht en rond, en in zijn stijl best wel lekker.  

Hyson

Andrews the Smuggler brought me this Night about 11 o'clock a Bagg of Hyson Tea 6 Pd Weight. He frightened us a little by whistling under the Parlour Window just as we were going to bed. I gave him some Geneva and paid him for the Tea at 10/6 per Pd - 3.3.0

29 March 1777, Norfolk

Uit het dagboek van de Reverend James Woodforde. 

James Woodforde was van 1776 tot 1803 de Parson van Weston Longville, een parochie in Norfolk. Hij leefde een teruggetrokken en zeer bescheiden leven maar dat hele leven lang hield hij een dagboek bij dat later werd gepubliceerd als The Diary of a Country Parson. Het geeft een uniek beeld van het dagelijkse leven op het Engelse platteland op het einde van de 18de eeuw, en leest ook vandaag nog verrassend goed. 

Dit citaat viste ik op in The Country Diaries, een bundel dagboekcitaten, die een jaar op het Engelse platteland doorlopen. De citaten gaan van de 17de tot de 20e eeuw en zijn van geestelijken, schrijvers, schilders en anderen. Het is momenteel mijn nachttafel boek en ik lees elke dag een dag, en dat is een leuke en zeer bescheiden manier om eentje mee af te sluiten. 

Volgende keer meer over Hyson, een historische groene thee.