Edinburgh Tea Company

I never tasted heather

I never smelled the thistle

But when I drink this tea

It always makes me whistle

Erik De keersmaecker, 26 september 2018

Deze twee thee's werden mij bezorgd door de vriendelijke mensen van de Edinburgh Tea Company naar aanleiding van een blog waarin hun Scottish Breakfast Tea werd besproken (hier dus). Ik heb die thee's een beetje laten liggen, ze pasten niet zo bij de zomer vond ik, maar nu de herfst terug in het land is, had ik terug zin in ze.

Heather Tea, Edinburgh Tea Company: doosje van 10 zakjes, juni 2018. Blend van Assam, Afrika en heidebloempjes. 1.95 pond per doosje. Een zachte afternoon tea met iets aparts. 😊😊(😊)

Thistle Tea, Edinburgh Tea Company: doosje van 25 zakjes, juni 2018. Blend van Ceylon, Afrika en distelbloemen. 3.95 pond per doosje. Iets complexere aroma's en wat aparter dan de Heather tea. Mooi kleurend met melk. 😊😊

De Edinburgh Tea Company is een eerbiedwaardig bedrijf, opgericht in 1833 onder de naam Melrose Tea Company. Edinburgh is één van de charmantste steden van Europa, een geweldige bestemming, en dat ondanks het vaak nogal gure weer. Toen wij er waren verkozen we om geen ontbijt in het hotel te nemen maar een koffieshop te zoeken, en zo ontbeten we met zakenmensen of met studenten in wijken waar je anders niet direct komt. Een leuke ervaring.

Zicht op Edinburgh...bestaat ook met zon (naar het schijnt)

Mok-verhalen: people will always need plates...the De La Warr Pavillion

Wanneer U me vraagt naar wat in mijn opinie het mooiste gebouw van Engeland is dan is dat geen manor house of kasteel, maar wel dit modernistische gebouw in Bexhill, een kuststadje vlakbij Hastings. Wanneer je de Engelse kust volgt (een leuke bezigheid) kom je na de kiezelvlakte van Dungeness en de zacht glooiende zandsteenheuvels van Hastings in een vlakker stuk met veel stranden en op de zee gewonnen gebied voor het landschap terug de hoogte ingaat voor de kalksteenheuvels van Beachy Head (en de beroemde Seven Sisters). In dit stuk liggen Bexhill en Eastbourne, lang héél erg in de mode bij de middenklasse (de arbeider ging naar plaatsen als Margate en Ramsgate), en dan verworden tot olifantenkerkhoven waar stokoude mensen naar toe gingen om er hun laatste jaren door te brengen. Zowel Eastbourne als Bexhill waren vroeger vreemd, met die mix van vervallen gebouwen, hotels die even lethargisch en versleten waren als hun gasten, en overal heel oude mensen die op de dijk voortschuifelden in rollators of die in een waterzon achter glas op hun dood lagen te wachten in strandzetels.

Maar ooit waren dit toeristische topbestemmingen, en tot de Tweede Wereldoorlog werd hier prestigieuze architectuur opgetrokken ten behoeve van de (meestal Engelse) toerist. Dat levert ontelbaar veel statige Victoriaanse hotels op, nu vaak terug gerestaureerd, en met af en toe prachtige modernistische architectuur in de laatste oprisping van bloei in de jaren 30.

Ik houd van de afwisseling hier, en van Dover tot Brighton rol je in het ene verrassende landschap na het andere. Tijdens de economische crisis van 2009 wandelde ik grote stukken van de kust af om na te denken over een bijna onhoudbaar geworden werkdruk, de bergen stress en onzekerheid die de economie toen op ons losliet en de verhouding tussen mijn 'echte' ik en mijn 'economische' ik. De wandelingen van Fairlight tot Hastings, of die over de toppen van de Seven Sisters hebben het grote voordeel dat ze erg makkelijk zijn (zee links houden en doorstappen, daarna idem maar met de zee rechts), je de open luchten en verse lucht geven die je nodig hebt op zo'n moment, en je toelaten, omdat je de tegenliggers al van ver ziet, om in jezelf te praten, een zeer therapeutische bezigheid in periodes van grote stress.

Tussen wandelingen door bezocht ik ondermeer Bexhill-On-Sea en het De La Warr Pavillion, ondertussen terug ontspannen genoeg om er een uurtje of twee in door te brengen om het gebouw echt te leren kennen. Tijdens mijn eerste bezoek, ergens in de jaren 90, was het nog erg vervallen en in gebruik als een plaats voor rommelmarkten en tijdelijke evenementen, echt vergane glorie, maar nu was het volledig hersteld in zijn oude schittering, en in gebruik als centrum voor Hedendaagse Kunst. Het is één van de mooiste gebouwen uit de jaren dertig die ik ken.

foto courtesy De La Warr Pavillion, www.dlwp.com

Oorspronkelijk werd het gebouwd ten behoeve van het volk in opdracht van de burgemeester van Bexhill, Herbrand Sackville, de 9e Earl de la Warr, de eerste edelman die lid werd van de labour Party. Het moest een feestzaal voor 1500 man herbergen, een restaurant met 200 tafels, een lounge en een leesruimte, en op de architectuurwedstrijd kwamen niet minder dan 230 kandidaten opdagen. De opdracht werd toegewezen aan Erich Mendelsohn en Serge Chermayeff, twee van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Modernistische stijl, en het werd ingehuldigd in 1935. Het gebruik van beton en staal lieten een gestroomlijnde en vloeiende beeldtaal toe die nog altijd betovert. Vanaf de jaren 70 volgde langzaam verval tot het in 1986 werd beschermd en in 2004-2005 gerestaureerd.

Je kan er nog steeds eten, een koffiestop is een echte aanrader vanwege ligging en zicht, en de afternoon tea een budgetvriendelijke keuze. De tentoonstellingen wisselen vaak af en zijn misschien niet ieders meug maar de paar die ik gezien heb waren mooi of interessant, en dat prachtige zeelicht helpt altijd... Er zijn ook vaak goede optredens en events, hier kan je het programma bekijken: www.dlwp.com

Ik kocht er tijdens mijn bezoek in 2009 deze mok, uitgegeven in een limited edition van 300 stuks door people will always need plates, een fabrikant die mokken en servies maakt met een architecturaal thema. Hier is de link: https://www.peoplewillalwaysneedplates.co.uk/ Het is één van de weinige die in mijn huiskantoortje staan om gewoon naar te kijken en die ik maar heel zelden gebruik om thee uit te drinken.

Blå !

Ik kocht deze zeer lekkere én alcoholvrije Sparkling Tea bij Scheiwijk, dat vreemde maar o zo heerlijke benzinestation tussen Utrecht en Breda. Het is een product van de Sparkling Tea Company uit Kopenhagen en het werd ontwikkeld door en voor Jacob Kocemba, een bekend Deens sommelier. Het is een parelende thee-blend met minder dan 13 verschillende thee's, waaronder jasmijnthee, drie witte thee's, Darjeeling, kamillethee en een chai, gemengd met bio-citroensap en druivensap.

Jacob ontwikkelde een procédé waarbij de theeblaadjes eerst trekken op heet water en dan op koud. Daarna wordt citroensap (voor de fraîcheur) en druivensap toegevoegd en volgt er een zorgvuldig geheim gehouden verfijningsproces. Het resultaat is een bijzonder lekkere niet-alcoholische aperitiefdrank.

Eerst en vooral is dit een mooi product, goed vormgegeven met een modern en hedendaags etiket (leuk voor de horeca). In het glas parelt de Sparkling Tea mooi en lang, met mooi schuim en mooie belletjes. Het aroma is bijzonder leuk, met iets van jasmijn maar ook van witte thee, appel, iets kruidigs, kortom behoorlijk complex. In de mond heeft hij ook een bijzonder geslaagd evenwicht en hij kan perfect als aperitief maar ook bij vis of aperitiefhapjes en zelfs desserts als ze niet té zoet zijn. Je moet hem wel drinken op 5°C, behoorlijk koud dus, anders wordt hij minder lekker. Het bedrijf heeft ook twee alcoholhoudende producten die ik nog niet proefde, maar die een bijzonder goede reputatie hebben en worden beschouwd als low-alcohol alternatieven (5°).

In België vind je dit product bij cphagen in Brussel (webshop!) en in het geweldige restaurant Oak in Gent. In Nederland vind je het dus bij Scheiwijk maar ook hier.

Jiu Qu Hong Mei: de rode Long Jing van Hangzhou

In de provincie Zhejiang worden 28 bekende groene thee's gemaakt, en één zwarte. Nine Meander Red Plum thee of Jiu Qu Hong Mei wordt gemaakt van dezelfde cultivar als Long Jing, maar op zo'n manier dat het eindresultaat een zwarte thee is. En waarom noem ik hem in de titel dan een rode thee? Omdat voor Chinezen wat wij zwarte thee noemen rode thee is. Net als Long Jing komt ook deze thee uit de omgeving van de stad Hangzhou, en het is een thee die vooral in China wordt gedronken en redelijk zeldzaam is in Europa.

Jiu Qu Hong Mei, Le Cha Hû-Thé: 16.5 euro per 100 gram, en ik vind dat belachelijk weinig voor zo'n prachtige thee ! Ik kocht hem dit voorjaar in Waterloo bij Le Cha Hû-Thé, een heel leuke theewinkel met een paar enthousiaste theedrinkers achter de toog. Hij werd geoogst in de lente van 2017. 3 juni 2018: de droge blaadjes zijn tamelijk lang, zwart en erg smal, en ze geuren naar zwarte chocolade. Er zit een mooie krul in en ze zien er goed uit. De infusie is roodbruin, een nogal donker amber. In de neus een storm van cacao en zoete rijke honing. In de mond rijpe appel. Zeer lekkere thee met een redelijk lange afdronk, een heel (h)eerlijke thee ook. 2 juli 2018, 2 min 30 sec, 90°C, 3 gram, 250ml. De natte blaadjes zijn donkerbruin, redelijk groot en smal, moutig en vlezig met veel peper en specerijen. De infusie is redelijk donker bruin en heel intens en schitterend. Het aroma is een mix van cacao, fruit, specerijen en honing, héél erg mooi. In de mond het lekkerst als hij een beetje afkoelt. Op 2 september opnieuw genoteerd, identiek maar met maar 2 gram op 250ml, en bevestigd: wat een ongelooflijk hedonistisch lekker aroma heeft deze thee ! Zeker 😊😊😊(😊), op het juiste moment 😊😊😊😊.

Three Teas Tasted: Long Jing

Nog meer dan de Japanse sencha is dit mijn absolute favoriete groene thee. Ik ben zo gek op die boterige, notige smaak dat ik er niet kan afblijven, en als er één groene thee is die voor mij écht een bakje troost, een comfort tea, kan zijn, dan is het deze.

Long Jing is, in tegenstelling tot de gestoomde Japanse sencha, een gewokte groene thee uit China. Hij is erg herkenbaar door de afgeplatte vorm van de blaadjes die bereikt wordt door een reeks van tien bewegingen bij het wokken. De manier waarom de maker de blaadjes heen en weer gooit in de wok is erop gericht om het groen te fixeren zonder dat de blaadjes te heet worden. Op die manier behouden ze de kenmerkende zoete afdronk van een echte Lung Jing. Om een kilo van de thee te maken heeft een ervaren meester een dag nodig, en alhoewel er machines bestaan die dit nabootsen wordt de beste nog steeds met de hand gemaakt.

Long Jing (ook Lung Ching of Longjing) komt uit de provincie Zhejiang, uit een beschermde en goed afgebakende zone (net als een Appellation Controlée in Frankrijk) van zo'n 168 km² bij Hangzhou. De cultivar is de Long Jing #43 of de meer traditonele Jiu Keng. De beste worden met de hand geplukt en gemaakt, en een ervaren plukker kan ongeveer een halve kilo per dag plukken. Ze komen van Xihu, of het Westelijk Meer (West Lake), een omgeving die in China beschouwd wordt als één van de mooiste van het land en die al eeuwenlang dichters, schilders en schrijvers begeesterd. De allerbeste komt van theetuinen van goed omlijnde gebieden binnen het West Lake en de vijf bergen die er liggen, maar hij kan ook gewoon van Xihu komen, het hele gebied errond, en er kunnen grote kwaliteitsverschillen zijn binnen de regio. Zelfs individuele producenten maken een duidelijk onderscheid tussen verschillende stukken grond. Het terroir op de vijf bergen is ook anders en verleent andere accenten aan de thee dan dat van de lager gelegen stukken. In China onderscheidt men zes kwaliteitsniveau's, Superior, en dan van 1 tot 5, en de kwaliteitsthee's werden geoogst in de tien dagen voor het Lentefestival. Goede Long Jing is nooit goedkoop, en de allerbeste gaat naar de Partij en komt nooit op de markt. De theetuinen liggen ook vlakbij twee grote steden waaronder Shanghai wat ervoor zorgt dat de Chinezen hem heel 'vers' kunnen drinken en hij heel populair is. Het is een thee die je koopt bij handelaars die je volledig vertrouwt. Er is zeer veel thee op de markt die wel de naam krijgt maar die niet van de regio afkomstig is, en alleen de techniek en de Lung Jing #43 cultivar gemeen heeft met de echte. Dat is een beetje als het verschil tussen een Cabernet sauvignon uit Margaux of eentje uit Chili... Echte top-Long Jing zal ook vermelden van waar hij komt, maar er zijn veel vervalsingen op de markt.

Long Jing is in de 17de eeuw bekend geworden als een Tribute Tea. Hij wordt al 1500 jaar gemaakt. Het verhaal gaat dat keizer Qian-Long, uit de Qing dynastie, een tempel op de berg Shi Feng bezocht en er deze thee kreeg voorgezet. Gefascineerd door de kwaliteit en de frisheid en de smaak van de thee die de 18 struiken in de kloostertuin voortbrachten besloot hij zelf te helpen plukken. Op dat punt arriveerde een boodschapper met de boodschap dat de moeder van de keizer zwaar ziek was en de Keizer keerde onmiddellijk terug. Aan het ziekbed bleek de moeder gefascineerd door het aroma dat opsteeg uit de kleren van de keizer die de geplukte blaadjes nog in zijn zakken had zitten. De keizer liet de thee zetten, mama vond hem geweldig, en na een paar dagen genas ze. De dankbare keizer verleende de 18 struiken een keizerlijke titel en liet elke lente een deel van de geplukte blaadjes opsturen als belasting of tribute. Alle oudere cultivars zouden afstammen van deze achttien struiken, maar veel Long Jing wordt nu gemaakt met de vroeger rijpende Long Jing #43.

Ik kocht een proefpakketje met drie verschillende kwaliteitsniveau's bij Thee Van Sander, en ik voeg er als bonus nog een vierde aan toe die van bij Hotsoup kwam.

Long Jing, Thee van Sander: 22.5 euro per 100 gram. Sample van 5 gram, verpakt in China, aangekocht juli 2018. 25 augustus 2018: mooie, platte droge blaadjes, een mengeling van geel, groen en bruin, en met een zoet aroma. 90°C, 2 min 30 sec, 250 ml Spa, 2,2 gram. Bleekgele infusie. Een heel aardig, licht aangebrand aroma, noten-vettig en een beetje vlezig. Het lijkt dat deze thee iets te sterk verhit werd, hij blijft lekker, maar hij verliest zijn Long Jing karakter wat. In de mond heeft de thee een vaag karton-smaakje, hij heeft wel een zoet tikje maar is ook een heel klein beetje bitter. Korte afdronk. Best wel lekker, maar niet heel typisch. 😊😊(😊)

Long Jing high grade, Thee van Sander: 33.5 euro per 100 gram. Half met de hand gemaakt, van een vroegere pluk. Sample van 5 gram, verpakt in China, aangekocht juli 2018. 25 augustus 2018: de gele en groene droge blaadjes geuren iets zuiverder en intenser en zijn gelijkmatiger van vorm. 90°C, 2 min 30 sec, 250ml Spa. Bleekgele infusie. Een mooi vol en evenwichtig aroma, lekker notig, mooie complexiteit. De smaak is eleganter, zacht boterig, en stabieler dan de vorige. Geen karton. Erg lekker. 😊😊😊😊

Long Jing highest grade, Thee van Sander: 48,5 euro per 100 gram. Van een nog vroegere pluk en een hoger gelegen theetuin in Meijiawu, één van de beste stukken van Xihu. Volledig met de hand gemaakt. De droge blaadjes hebben hetzelfde uitzicht maar de geur is headier en heftiger. 25 augustus 2018: bleekgroene infusie, met een duidelijke groene slag die de vorige niet hadden. De natte blaadjes zien er verser en gelijker uit. Het aroma is zoet en notig als de vorige, maar intenser en op de één of andere manier meer volledig. In de mond is de thee zoet en vol en intens, maar minder uitgeproken en meer ingehouden. Super lange en zeer zachte afdronk, opmerkelijk lekker en heel duidelijk nazinderend zoet. 😊😊😊😊

en dan nog eentje om het af te leren:

Hang Zhou Long Jing A, Hotsoup: 9.5 euro per 50 gram. Geplukt in Hang Zhou, en dus op zijn minst in de buurt van het erkende gebied. Dit is Ming Qiang, de eerste pluk van het voorjaar 2018, en dus voor het Qing Ming festival dat dit jaar op 5 april viel. Tuin op 180 tot 200 m boven de zeespiegel. Gekocht eind juni 2018. De gedroogde bladeren zijn lang en dun en mooi van vorm (visvormig, en dan noemt men dat Yu Ye, en het is typisch voor de eerste pluk), en hebben een complex aroma. 21 juli 2018: 80°C, 2 minuten, 2 gram op 250ml. Helder lichtgele infusie. Boterig zacht aroma. 22 augustus 2018: 90°C, 2 gram op 250ml, 2 minuten. De natte blaadjes geuren erg vegetaal en zoals de importeur beschrijft naar groene bonen, maar er zitten nog heel wat andere aroma's in verstopt, en ze zijn vers, vers, vers. De infusie is heldergeel met een duidelijke groene zweem. Het aroma is boterig en notig, heel rijk en zacht. Ook in de mond is hij dat, heel evenwichtig ook en heel erg gewoonweg lekker, en tegelijk ook heel alert en zelfs een beetje wild: ik houd van de manier waarop een bittertje lijkt op te springen om dan terug te gaan liggen, als een klein Chinees mopshondje. Een geweldige thee ook voor de thermos die heel lekker blijft, ook als hij wat afkoelt. 😊😊😊😊 Ook héél lekker in coldbrew !