Mok-verhalen: people will always need plates...the De La Warr Pavillion

Wanneer U me vraagt naar wat in mijn opinie het mooiste gebouw van Engeland is dan is dat geen manor house of kasteel, maar wel dit modernistische gebouw in Bexhill, een kuststadje vlakbij Hastings. Wanneer je de Engelse kust volgt (een leuke bezigheid) kom je na de kiezelvlakte van Dungeness en de zacht glooiende zandsteenheuvels van Hastings in een vlakker stuk met veel stranden en op de zee gewonnen gebied voor het landschap terug de hoogte ingaat voor de kalksteenheuvels van Beachy Head (en de beroemde Seven Sisters). In dit stuk liggen Bexhill en Eastbourne, lang héél erg in de mode bij de middenklasse (de arbeider ging naar plaatsen als Margate en Ramsgate), en dan verworden tot olifantenkerkhoven waar stokoude mensen naar toe gingen om er hun laatste jaren door te brengen. Zowel Eastbourne als Bexhill waren vroeger vreemd, met die mix van vervallen gebouwen, hotels die even lethargisch en versleten waren als hun gasten, en overal heel oude mensen die op de dijk voortschuifelden in rollators of die in een waterzon achter glas op hun dood lagen te wachten in strandzetels.

Maar ooit waren dit toeristische topbestemmingen, en tot de Tweede Wereldoorlog werd hier prestigieuze architectuur opgetrokken ten behoeve van de (meestal Engelse) toerist. Dat levert ontelbaar veel statige Victoriaanse hotels op, nu vaak terug gerestaureerd, en met af en toe prachtige modernistische architectuur in de laatste oprisping van bloei in de jaren 30.

Ik houd van de afwisseling hier, en van Dover tot Brighton rol je in het ene verrassende landschap na het andere. Tijdens de economische crisis van 2009 wandelde ik grote stukken van de kust af om na te denken over een bijna onhoudbaar geworden werkdruk, de bergen stress en onzekerheid die de economie toen op ons losliet en de verhouding tussen mijn 'echte' ik en mijn 'economische' ik. De wandelingen van Fairlight tot Hastings, of die over de toppen van de Seven Sisters hebben het grote voordeel dat ze erg makkelijk zijn (zee links houden en doorstappen, daarna idem maar met de zee rechts), je de open luchten en verse lucht geven die je nodig hebt op zo'n moment, en je toelaten, omdat je de tegenliggers al van ver ziet, om in jezelf te praten, een zeer therapeutische bezigheid in periodes van grote stress.

Tussen wandelingen door bezocht ik ondermeer Bexhill-On-Sea en het De La Warr Pavillion, ondertussen terug ontspannen genoeg om er een uurtje of twee in door te brengen om het gebouw echt te leren kennen. Tijdens mijn eerste bezoek, ergens in de jaren 90, was het nog erg vervallen en in gebruik als een plaats voor rommelmarkten en tijdelijke evenementen, echt vergane glorie, maar nu was het volledig hersteld in zijn oude schittering, en in gebruik als centrum voor Hedendaagse Kunst. Het is één van de mooiste gebouwen uit de jaren dertig die ik ken.

foto courtesy De La Warr Pavillion, www.dlwp.com

Oorspronkelijk werd het gebouwd ten behoeve van het volk in opdracht van de burgemeester van Bexhill, Herbrand Sackville, de 9e Earl de la Warr, de eerste edelman die lid werd van de labour Party. Het moest een feestzaal voor 1500 man herbergen, een restaurant met 200 tafels, een lounge en een leesruimte, en op de architectuurwedstrijd kwamen niet minder dan 230 kandidaten opdagen. De opdracht werd toegewezen aan Erich Mendelsohn en Serge Chermayeff, twee van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Modernistische stijl, en het werd ingehuldigd in 1935. Het gebruik van beton en staal lieten een gestroomlijnde en vloeiende beeldtaal toe die nog altijd betovert. Vanaf de jaren 70 volgde langzaam verval tot het in 1986 werd beschermd en in 2004-2005 gerestaureerd.

Je kan er nog steeds eten, een koffiestop is een echte aanrader vanwege ligging en zicht, en de afternoon tea een budgetvriendelijke keuze. De tentoonstellingen wisselen vaak af en zijn misschien niet ieders meug maar de paar die ik gezien heb waren mooi of interessant, en dat prachtige zeelicht helpt altijd... Er zijn ook vaak goede optredens en events, hier kan je het programma bekijken: www.dlwp.com

Ik kocht er tijdens mijn bezoek in 2009 deze mok, uitgegeven in een limited edition van 300 stuks door people will always need plates, een fabrikant die mokken en servies maakt met een architecturaal thema. Hier is de link: https://www.peoplewillalwaysneedplates.co.uk/ Het is één van de weinige die in mijn huiskantoortje staan om gewoon naar te kijken en die ik maar heel zelden gebruik om thee uit te drinken.