Een paar coole coldbrew's...

Ik weet het, bijna iedereen die hier terecht komt weet echt wel hoe hij een coldbrew maakt ! Maar nog één keer: neem 12 gram goede losse thee, liefst groene of oolong, giet daar een liter water over en laat 8 uur (of makkelijker, een nachtje) trekken, en de dag erop heb je een liter drank die perfect is om bij heet weer rustig leeg te drinken, die je mee kan nemen op kantoor of in de auto, en die géén suiker bevat, héél lekker en verfrissend kan zijn en die eigenlijk (en dat is zelfs voor relatief dure thee's het geval) heel goedkoop is. Met 2 à 3 euro per liter heb je al echt de top !

De eerste twee hier kwamen van Mist, het Brussels bedrijfje dat zich specialiseert in thee uit Taiwan. Ik schreef al eens over hun magnifieke Dong Ding, klassiek gezet, maar toen ik hun facebook bericht over coldbrew zag kon ik het niet laten: wat waren hun favorieten eigenlijk ? Ik proefde er twee:

Original Alishan Oolong, Mist: 44 euro per 100 gram (maar verkrijgbaar in kleinere verpakkingen). 10 augustus 2018. 12 gram op 1000ml, nachtje ijskast. Een oolong uit Meishan in Taiwan, op de Alishan berg, waar de omstandigheden perfect zijn voor het maken van grote thee. Geoogst op 11 november 2017, tuin op 1300m hoogte. Schitterend goudgeel in het glas. Het aroma is fris en tegelijk wat zoet, met ook iets vegetaals, maar deze coldbrew schittert vooral in de mond, met een wonderlijk complexe finish en afdronk, heel zuiver en zeer zeer aangenaam. Ik heb de blaadjes nog een tweede keer laten trekken maar deze keer 24 uur en alhoewel de complexiteit nu weg was bleef het resultaat lekker (met vooral frangipane) en dus nog wel de moeite om te doen. Bijna 5 euro per liter coldbrew, en dat is al wat voor een thee, maar daar koop je nog altijd maar een heel middelmatige wijn voor...😊😊😊😊

Dong Ding Oolong, Mist: zelfde prijs. 12 augustus 2018, 9 gram op 750ml, nachtje ijskast. Voor een beschrijving zie hier: http://theenatuurlijk.blogspot.com/2018/06/dong-ding.html Deze keer uit een verpakking van 50 gram. Wat een ongelooflijk originele en aparte coldbrew is dit ! Ik schonk hem, net als de vorige, in een goed wijnglas, en daar deed het aroma dan ook ongelooflijk aan denken: een goede witte wijn, en met name een witte Rioja, met veel houtrijping en wat oxidatie. Dat is een heel aparte geur en die kwam ook sterk door in de mond, waar de attaque en de finish eveneens verwezen naar zo'n wijn. Het middenstuk was vegetaler maar dik en vet en intens. Dit is volgens mij een echte gastronomische coldbrew, ik zou zeggen bij een vis in room, maar dit moet worden geprobeerd: blijft de thee overeind ? Maar in ieder geval zo apart enorm lekker en een echte verwennerij van de zintuigen... 😊😊😊😊(😊)

De volgende drie waren Kamairicha's van Hotsoup, mijn favoriete Nederlandse theehandel. Een kama-iri cha, of kamairicha, is een Japanse groene thee die in tegenstelling tot een sencha niet gestoomd maar gebakken wordt zoals de Chinezen het doen met hun groene thee's. De techniek is ouder dan die van sencha en wordt al sinds de 9de eeuw toegepast in Japan. Het resultaat is dan ook erg verschillend.

Ureshino Kamairicha Sayamakaori, Hotsoup: 33.9 euro per 100 gram. Ureshino ligt op Kyushu, in de prefectuur Saga waar Japan's theegeschiedenis startte. In Ureshino wordt thee gemaakt sinds 1440. Deze thee, variëteit Sayamakaori, werd geoogst op 15 mei 2017 en bewerkt door Shigeyoshi Ota. Licht troebel geel met een lichte groene schijn. Heel apart aroma met toetsen van aardbeiconfituur die na walsen zelfs heel sterk doorkwamen. In de mond startte hij als een goede groene koude thee, goed gestructureerd, maar evolueerde snel naar iets van chocolade met aardbei. Heel lichte astringentie achterin. Bij kip ? 😊😊😊(😊) Ik maakte ook coldbrew's van de twee andere Kamairicha's, maar enige verwarring na het overgieten en het verlies van mijn nota's maakt mijn conclusie kort: ze waren alletwee lekker.

Hang Zhou Long Jing A, Hotsoup: 9.5 euro per 50 gram. Eerste pluk van het jaar. Gemaakt in de Hario Coldbrew (opgelet ! reclame https://youtu.be/Wn59MEhmTsI ) die ik kocht in Leuven op de Bondgenotenlaan bij (opgelet ! nog eens reclame https://www.brownbetty.be/ ), een heel mooie manier om coldbrew's te maken én te serveren tijdens de maaltijd, en die zich daar ook heel goed voor leende omdat de blaadjes zo mooi zijn ! Heel mooi intens en complex aroma, als een witte wijn, en heel boterig. In de mond is hij 'dik', met een mooi volume en hij smaakt naar boter en nootjes. Hij is mooi lang, en ik hield echt van de mooie astringentie, dat licht bittere tikje in de mond dat structuur geeft. In de Hario kan 750ml thee, dus je voegt best ongeveer 9 gram toe. De visueel mooiste resultaten heb je met Japanse groene gestoomde thee's en sommige oolong's. 😊😊😊😊

Naast deze 'pure' coldbrew-thee's bestaan er uiteraard ook honderden, nee duizenden, blends in allerlei combinaties. Die bestaan gewoonlijk uit een groene of een zwarte thee of een rooibos als basis, met kruiden en/of bloemblaadjes en/of gedroogd fruit er aan toegevoegd. Dit zijn een paar in België makkelijk te vinden favorieten, maar ook hier is het leukste aan dit soort thee's het experimenteren met wat je vindt (ze zijn zo goed als nooit duur) en wat je er zelf aan wil toevoegen. Dit zijn twee mooie exemplaren:

Appelsien Granaatappel, De Koffieliefhebber: Stijn van Schoonlandt is niet alleen lesgever binnen de ITMA International Tea Master Organisation maar zelf ook een uitstekend blender, en het is precies op dat blenden dat het bij dit soort thee's aankomt. Het klinkt makkelijk maar het is het niet, en voor mij is het belangrijkste altijd evenwicht. Zo'n thee is maar lekker als alles in balans zit, en ik heb een hekel aan thee's of infusies waar het niet klopt. Bij dit exemplaar klopte echter alles. Samenstelling: appel, hibiscusbloesem, gezoete ananas, biet, sinaasappelschil, granaatappel, zonnebloembloesem, saffloer. Mooie felrode kleur, schitterend met ijs in een mooi glas. Het aroma is erg mooi, heel fruitig, fris en intens en interessant. Ook in de mond is de thee complex, lekker en fruitig, en één van de beste ice-tea blends die ik al dronk. Ik maakt hem ook als op basis van Bru, parelend dus, en dat is een beetje een gesmos, maar het is wel een super aperitiefje voor als het warm is ! 😊😊😊😊 Je vindt de producten van De koffieliefhebber online https://dekoffieliefhebber.be/winkel/ en af en toe in pop-up's. Deze kostte 6.5 euro per 100 gram.

Rooibos, Chai & Sinaasappel, Dille & Kamille: 4.95 euro per 75 gram bij Dille & Kamille. Rooibos, kaneel, gember, sinaaasappelschil, kardemompeul, kruidnagel, kardemomzaad. Gekocht in een Dille & Kamille winkel in Leuven. Mooie kleur. In de neus haal je de kaneel en de kruidnagel er zo uit, met een aardig boventoontje van de sinaas. Ik dronk hem zonder suiker en dan is het een heel lekkere en intense koude thee, heel goed bij warm weer en gekruid eten, en goed voor 's avonds, want geen caffeïne. 😊😊😊
Tot slot nog een paar tips:

1: ik gebruik gewoonlijk 12 gram per liter, maar voor sommige fruitinfusies kan dat wat weinig zijn en wil je straffer, ook omdat je waarschijnlijk nog ijs toevoegt. Voor echte, pure thee vind ik het genoeg, voor fruitthee's durf ik naar de 20 gram gaan. In ieder geval, als je hem te sterk vind...water toevoegen.

2: hoe zit het met de hygiëne ? Hier gebruik je best je gezond verstand. We spreken hier over een natuurproduct en de omstandigheden waarin thee gemaakt wordt zijn vaak primitief zodat er sporen van afval kunnen tussen zitten. Professionele invoerders laten hun thee dan ook testen, maar ik zou opletten met wat je in vrac koopt of op het internet of in allerlei natuurwinkels. Een truukje is de thee eerst spoelen met kokend water, maar het zal bijvoorbeeld een groene thee wat bitterder maken. Kijk waar je koopt is de boodschap...

3: experimenteer, experimenteer, experimenteer ! voeg zelf fruit of munt uit je tuin toe en je krijgt nog mooiere resultaten, maar sommige thee's zijn zo goed dat ze niks extra's nodig hebben. Maar een coldbrew van kukicha met schijven sinaasappel is bijvoorbeeld dan weer heel erg lekker.

4: over suiker zijn de meningen verschillend. Ik vind het niet nodig, maar als je gasten hebt zijn die vaak wat suiker gewend. Vraag hun mening, of laat hen eerst proeven, uiteindelijk is suiker vergif... en gebruik dan honing of agavesiroop.

5: Het is heel leuk om bij elke gang een coldbrew te verzinnen !

Three Teas Tasted: Kamairicha

Wanneer theedrinkers praten over Japanse thee hebben ze het meestal over sencha, en wat deze Japanse groene thee vooral onderscheid van de Chinese versie is het productieproces, waarbij de Chinezen hun thee wokken en de Japanners hen stomen. Beide productieprocessen dienen om het groene in de thee te fixeren en te voorkomen dat thee begint te oxideren (wat uiteindelijk zwarte thee zou opleveren). Chinese groene thee smaakt dan ook anders dan Japanse, zal eerder geel dan groen zien na het zetten en levert een andere waaier van aroma's op. De Japanners hebben echter niet altijd gestoomd, en het is zelfs waarschijnlijk dat ze toen het gebruik van thee overwaaide van het Chinese vasteland de eerste eeuwen ook wokten, net als de Chinezen. In een deel van Japan, op het grote eiland Kyushu, bleef deze traditie bewaard, en deze gewokte thee noemt met in Japan Kamairicha of Kama-Iri Chai. Hij is goed voor ongeveer 5% van de Japanse productie.

De techniek is eenvoudig: na het verwelken van de blaadjes worden ze in wokken of kama, gegooid die tot op temperaturen tussen de 300°c en 450°C verhit zijn. Eenmaal in de wok, worden ze heen en weer gerold om te voorkomen dat ze aanbranden, en de roltechniek bepaalt het latere uitzicht. Wanneer ze echt helemaal op zijn Chinees worden gemaakt krijgen de droge blaadjes door het rollen het uitzicht van kleine kommaatjes, en deze techniek noemt men Tamaryokucha. Wanneer ze op het einde toch nog gerold worden tot naaldjes noemt men dat Kamanobicha. Door het bakken gaan ze milder en zoeter overkomen dan gestoomde thee, en ze zijn makkelijker om te zetten, aan iets hogere temperaturen, en waar sencha bij te hoge temperatuur of een te lange trektijd héél snel onaangenaam bitter kan worden, is dat bij Kamairicha minder snel het geval. Voor wie het wat moeilijk heeft met het astringente van de meeste Japanse thee's is dit een heel lekker alternatief.

De thee wordt vooral gemaakt op het grote eiland Kyushu, en de twee topgebieden zijn Ureshino in de prefectuur Saga en Sechibaru in de prefectuur Nagasaki. Hij kan ook van andere plaatsen op Kyushu komen, en het is trouwens een techniek die een kleine producent veel makkelijker thuis kan toepassen dan het stomen. De thee die we hier proefden komt van Ureshino, een stad van ongeveer 27.000 inwoners, en zou een beetje anders gemaakt zijn omdat de kama in een hoek van 45° staan bij het bakken. Het bakken gebeurt vandaag hoofdzakelijk machinaal en producenten die nog met de hand werken zijn erg zeldzaam geworden. In Ureshino wordt al thee gemaakt sinds 1504. Alle drie de thee's kwamen van Hotsoup https://www.hotsoup.nl/nl/

Ureshino Kamairiche Sayamakaori: 16.95 euro voor 50 gram. Geoogst op 5 mei 2017, door theemeester Ghigeyoshi Ota. Sayamakaori is een cultivar die afkomstig is uit de prefectuur Saitama, en het is een kruising tussen een Yabukita en een ongedefinieerde bestuiver. Hij zou al redelijk oud zijn, men zegt 1947, en is erg vorstbestendig zodat hij kan worden aangeplant in de meer noordelijke theegebieden van Japan waar het al eens durft vriezen. De droge blaadjes zijn donkergroen en lijken op kleine vishaakjes. Ze geuren naar jam en chocolade. 1 augustus 2018, 80°C, 90 seconden, 2.2 gram op 250 ml. De natte blaadjes geuren eerder vegetaal, naar bladgroente. De infusie is echt goudgeel en helder. Het aroma is zoet als een confituur. De smaak is eerder notig, met veel pit (woordspeling !). Ook heel floraal, en een heel open en rijke thee die blind verwart kan worden met een rode thee. 😊😊😊(😊) 18 augustus 2018: 75°C, de rest idem. Zelfde kleur en aroma. In de mond een duidelijke en milde wat zoete groene thee zonder een spoor van astringentie, heel hartig en aangenaam. Tweede zetsel, met de blaadjes nu volledig ontrold, een toch wel anders en interessanter aroma, heel apart, maar in de mond wat vlakker, en een heel speciale wat vlezige finish. 😊😊😊(😊)

Ureshino Kamairicha Fujikaori: geoogst begin mei 2018. 13.25 euro voor 25 gram. Theetuin op 400 m hoogte. Cultivar uit Fujieda in Shizuoka. Kruising tussen Shizu-inzatsu 131 en Yabukita. Een goede cultivar voor Kamairicha maar erg moeilijk te zetten als een sencha. De infusie is bleker geel dan die van de Sayamakaori. De natte blaadjes geuren eerst naar hout, dan naar spinazie en de schil van asperges, en ze zijn groter en heler dan die van de vorige, de gekartelde rand valt ook op. De infusie geurt boterig en heerlijk als een cake, met een zoet tikje dat aan maïs doet denken (dank u, Mariella Erkens). Na een tijdje kwam daar opnieuw die spinazie bij en hij deed me erg denken aan de spinazie van een gerecht met room en vis. In de mond was de thee zacht maar niet zo mollig als de vorige, mooi duidelijk. Het tweede zetsel deed de natte blaadjes nog vegetaler ruiken en maakte het aroma frisser en complexer, minder cake, meer kruidig (eucalyptus). De mond bleef mooi boterig maar was nu wat frisser, en wanneer de thee wat afkoelde was dat boterige heel mooi in evenwicht met een tikje fraîcheur en een tikje astringentie. Heel mooie thee. 😊😊😊(😊)

Ureshino Kamairicha Zairai: geoogst begin mei 2018, 17.95 euro per 25 gram. Theetuin op 400m hoogte. Zairai betekent dat de thee werd geoogst in een tuin met allerlei soorten cultivars door elkaar waar de kruisingen spontaan gebeurden. Het natte blad, grof versnipperd, geurde erg vegetaal en fris. De infusie was bleekgeel, en geurde erg mooi rond en warm, met een mooie complexiteit (een beetje van alles dus, maar dan in elkaar gedraaid...). In de mond was de thee boterig als een koekje, zeker in de finish, en hij deed wat denken aan zo'n meergranen koekje (met extra boter!). Ook hier zo'n mooie complexiteit, mooi los en aangenaam, met een heel lange maar ingehouden fijne finish. Het tweede zetsel was goudgeel, met hetzelfde aroma maar minder sterk. Ook het koekjeselement was wat minder sterk. 😊😊😊(😊)

Schnorr, en een ontmoeting met vier Japanse schonen in Frankfurt

Frankfurt am Main is een aparte stad. Nadat het in de Tweede Wereldoorlog bijna volledig werd platgebombardeerd werd het wat zielloos en modern herbouwd, maar het is één van de weinige steden op het Europese vasteland die echte hoogbouw kennen zoals in new York of London, en dat gecombineerd met de ligging aan de Main maakt dat het eigenlijk een best wel intrigerende stad is met een heel knappe skyline, een beetje à la blade runner, héél on-Duits eigenlijk. Het is ook de grootste beursstad van Duitsland (cq de Frankfurter Buchmesse) en je voelt dat hier veel goed geld verdienende mensen wonen. Je vind dus overal restaurantjes en boetiekjes in de Altstadt, en daar hoort uiteraard ook een uitstekende theewinkel bij, hier met de mooie Duitse naam Gewuerz- und Theehaus Schnorr. Naast een mooie collectie zelf verpakte thee's (en heel veel kruiden) hebben ze ook een mooie display met een selectie geïmporteerde individueel verpakte Japanse thee's.

De Schnorr winkel in Frankfurt (https://www.teeshop.de/)

De eerste was een Wakoucha, een Japanse rode thee, en dus een beetje een buitenbeentje. Het was een eigen verpakking, 12.95 euro per 100 gram, en ik nam hem mee op vakantie naar het buitenland, waar ik hem schonk aan de vrienden waarbij ik verbleef (en zo er op slinkse wijze ervoor zorgde dat ik elke ochtend een mooie kop thee voor mezelf had). Ik kan u de twee aanbevelen: wakoucha is echt héél erg lekker (een beetje richting cacao meestal) en thee mee op reis nemen is eigenlijk heel makkelijk (en een garantie dat hij lekker is).

Exemplaar nummer twee, ook verpakt door Schnorr zelf, was een Saemidori Shincha, en hier hoort eerst een woordje uitleg bij. Sae Midori is een Japanse cultivar waarvan de naam 'helder groen' betekent. Het is een kruising uit 1990 tussen Yabukita en Asatsuyu, gemaakt om productiever te zijn dan Asatsuyu, iets wat hij van de Yabukita krijgt, maar met de opmerkelijke zoetheid en de umami van de Asatsuyu. De infusie is meestal intens heldergroen en wordt niet snel bitter. De plant is vorstgevoelig en kan niet overal worden aangeplant, maar hij kan wel vier tot zeven dagen vroeger geoogst worden dan Yabukita. Dit is dan een ook een shincha, een thee van de allereerste pluk van het nieuwe jaar. Deze kwam uit Shizuoka (40% van de Japanse productie), en hij kostte 19.95 euro voor 50 gram. Geproefd op 5 juli 2018. 60°C, Spa, 2gram, 1 minuut, 200ml. De droge blaadjes zijn diepgroen met lichtere stukjes, en heel gefragmenteerd, en de geur doet wat denken aan een witte wijn, met iets dat een beetje geroosterd lijkt. De infusie is heel groen. Het aroma is wat boterig, dik en breed, lekker zoet maar mist wat focus en fraîcheur 😊😊😊 6 augustus 2018, in coldbrew: geel, maar met een duidelijke groene schijn, en des te groter het volume des te groener de thee is. Intens en wat zoet lijkend aroma (zoete erwtjes), wat boterig, veel umami. In de mond verfrissend maar ook hier wat boterigheid, lekker maar wat grof en duidelijkheid en puntigheid missend. 😊😊(😊). Bij een tweede treksel dat 24 uur gestaan had was dat zoete heerlijk uitgebalanceerd, en deze thee was overheerlijk !! 😊😊😊😊

Saemidori Shincha

Exemplaar N°3 was een Kirishima Tokujou Sencha, Hayashi. Kirishima is een stad uit de prefectuur Kagoshima in Kyushu. Dit is vulkanisch gebied, met de laatste uitbarstingen in de 18de eeuw,  en vaak met erg veel mist, en zeer geschikt voor thee. Tokujou betekent 'elite' of 'eerste klasse', en dit zou dus een eerste klasse sencha moeten zijn, alhoewel ik vermoed dat de toevoeging van de maker komt. En die maker is de familie Hayashi, wiens theetuinen tegen de bergen gekleefd liggen. Ze werden in 1897 door grootvader Iwao opgericht, maar nu is het al de vijfde generatie die op het domein bezig is. In 1993 besloten ze biologisch te gaan werken, en hun theefabriekje ligt in het midden van de theetuinen om oxydatie geen kans te geven. Het is een thee van vooral de populaire Yabukita en Asatsuyu varieteiten. Yabukita is de alomtegenwoordige, makkelijk te plukken en goed opbrengende variëteit die nu 74% van de aanplant uitmaakt, en die misschien het bekendst is omdat hij zoveel voor schaduwthee wordt gebruikt. De Asatsuyu is een oude varietal van vlak na WOII, de éérste die geregistreerd werd, en is bekend voor zijn zoetheid en umami. Deze thee is een blend van thee die werd geteeld door vader Osamu (korter gestoomde thee) en zoon Shutaro (langer gestoomd, en meer schaduw in de theetuin). Hij kostte 24.95 euro voor 100 gram bij Schnorr. Geproefd 5 juli 2018, gezet aan 60°C, 1 minuut trektijd, 200ml, 2 gram. De droge blaadjes hebben een mooi maar licht aroma, met veel gebroken blaadjes, donkergroen met lichtere snippers ertussen. De infusie is bleekgeel met een groene schijn. Het aroma is licht en de mond is zoet en zuiver, met toetsen van spinazie en andere bladgroenten. 😊😊😊 Later in juli, in coldbrew: mooie, limonadegroene kleur. In de neus puur groene thee, maar met iets hards, en in de mond is hij redelijk strak en bitter, zo goed als geen zoet. Heel verfrissend bij echt heet weer, maar geen elegantie of complexiteit 😊😊(😊)

De familie (http://kirishima.eu/en/organic-tokujou-sencha-asatsuyu-gyokuro/)

En om af te sluiten een beetje een buitenbeentje, de Morimoto Shiraore. uit Miyazaki op het eiland Kyushu. Shiraore of twijgjesthee of karigane is een mengeling van thee met steeltjes, en dat geeft de thee een andere structuur die hem bijvoorbeeld heel geschikt zou maken voor de coldbrew-techniek. Voor deze thee kwam het materiaal van Minami Sayaka, Oku Midori en Oku Yutaka struiken. Haruyu en Shigeru Morimoto zijn de eigenaars van een domein in Miyazaki dat bestaat uit 12 kleine percelen waarop niet minder dan 7 verschillende variëteiten staan, heel goed voor de biodiversiteit en een goede risicospreiding bij epidemies of extreem weer. Bijna alle thee's van de Morimoto's zijn dan ook blends van twee of meerdere varianten. 5 juli 2018. 60°C, 40 seconden, 200ml, 2 gram: De droge thee is héél mooi met die lichtgekleurde steeltjes en hij geurt een beetje vlezig. De infusie is geel-lichtgroen met een heel lichte neus. Ook in de mond is de thee heel licht met een speciale afdronk die wat aan spek doet denken. 😊😊😊 8 augustus, coldbrew: heel fijn bleekgeel/groen uitzicht. Fijn en tamelijk complex aroma, maar dat complexe komt er maar door na stevig walsen in een goed wijnglas. In de mond ook fijn en elegant, en het is wat zoeken naar de smaken, maar naast de echte vegetale elementen ook hier iets vlezigs, heel goed verstopt. Beetje vettige afdronk. 😊😊😊. 

close up van de droge thee, met de kukicha (steeltjes)

De Morimoto's (http://www.morimoto.marimo.eu/)

Moraal van het verhaal ? Wanneer u voor zaken of plezier op doorreis bent in een grote stad, blijf er dan een dag, elke stad heeft zijn geheimen en een hart dat anders is dan dat van alle anderen. En bijna altijd vind je er ook een goed theehuis, met thee's die je niet in België vindt. 

PS en ja hoor, ik kocht hier ook een mooie mok...maar dat is een ander verhaal.

Mok-verhalen: van Padstow naar Oostende

Het stadje Padstow ligt in Noord-Cornwall, op de Atlantische kust, en is een leuk oud vissershaventje met 3000 inwoners. Journalisten noemen het wel eens Padstein, omdat het hier is dat Rick Stein, de beroemde Engelse chef, niet minder dan vier restaurants heeft. Stein vertrok op 19-jarige leeftijd naar Australië waar hij de reis- en de kook-microbe opdeed. Vijf jaar later keerde hij terug naar Cornwall om er in Padstow een dancing te openen met een zakenvriend. Vechtpartijen maakten dat de politie de zaak sloot, maar de twee hadden ook een restaurantvergunning op zak, en deden dan maar een restaurant open, en in 1975 bouwden hij en zijn vrouw Jill het om tot een bistro, The Seafood Restaurant. Zijn passie voor vis en zeevruchten brachten hem rond de wereld en hij maakte voor BBC een eindeloze reeks kook- en reis-programma's. Tegen 2015 had hij in Padstow vier restaurants, een bistro, een pub, een café, een koksschool, een delicatessen en een souvenirwinkel.

Wij aten met vier vrienden in St Petroc's, zijn bistro in Padstow, tijdens onze "Cornwall Revisited" trip in 2015, in herinnering van onze eerste Engelandreis, heel lang geleden toen de dieren nog spraken, en ik en J. besloten hadden om van Kent naar Land's End te rijden om de zetels van onze Renault 9 te laten drogen (schuifdak laten openstaan tijdens een nachtelijke zomerstorm...). Ik herinner me nog steeds hoe we bij valavond de parking van Land's End op reden en naar de vuurtoren op de Oceaan zaten te staren. We lazen ergens dat volgens sommigen hier het verdronken Atlantis lag, en we geloofden het... Na onze enthousiaste verhalen was iedereen al wel eens geweest, maar iedereen had ook wel zin om nog eens terug te gaan. Het was opnieuw een geweldig leuke trip, en het eten in St Petroc's was heerlijk. 

Het kookboek dat ik jaren later kocht heeft echter ook een sterke link met onze kust, en met name met Oostende. Wij hadden gemerkt dat vrienden en familie zonder problemen speelkameraadjes van onze dochter mee op vakantie lieten gaan zolang we maar in België bleven, en we hebben dus heel vaak een appartement gehuurd in Mariakerke, naast de surfclub, en al wat verder van de drukte aan het station. Mijn voorwaarde bij het zoeken was altijd een grote keuken met zicht op zee én de living zodat ik kon koken voor familie en vrienden en tegelijk naar de zee kijken. Dat was zo'n succes dat de dochter dit jaar (15 jaar verder) opnieuw Oostende als voorwaarde stelde om nog een stukje van de vakantie met ons door te brengen...

In Rick Stein's kookboek staat een recept voor Chowder, een Amerikaanse vissoep waarvan het basisbestanddeel niet water maar melk is, en waaraan spek en aardappelen worden toegevoegd. Op het einde kieper je daar dan nog een mooi stuk kabeljauw, het vlees van een kreeft en een pasta gemaakt van boter, kaakjes en de lever van de kreeft. Dat recept bleek waanzinnig populair, ook bij de kinderen, en ik maak het nu nog wanneer nichtje S. op bezoek komt. Al de vis (ook de kreeft op de foto) komt van Vishandel Luk, een paradijs voor visliefhebbers. Het recept vind je hier, op mijn oude blog. 

De mok symboliseert dan ook twee (vakantie-)werelden voor mij: de jaarlijkse vakantie in Groot-Brittannië met de vier vrienden die we nu al meer dan 25 jaar volhouden, en de grote familievakantie aan zee. Het is een fijn gemaakt exemplaar in bone china, met een dun randje en erg geschikt voor een al wat fijnere thee.