1: Thee is lekker
De meeste mensen kennen thee van op café of restaurant. Waar ze dan iets voorgezet krijgen dat de gemiddelde Chinees beschouwd als afval, gezet op de verkeerde temperatuur en met het verkeerde water...het is alsof je de Belgische biercultuur zou promoten door het verkopen van lauwe Cara-pils die over zijn vervaldatum zit. Het is een reactie die ik vaak krijg: ik lust geen thee. En meestal komt die van mensen die nog nooit een fatsoenlijke thee hebben voorgezet gekregen. Ik was één van hen. Ik herinner me de verrassing en de schok toen ik voor de eerste keer een goede Qimen proefde: is dit thee ? En kan dat zo lekker zijn ? En is er nog meer van dat ?
2: Leergierigheid
Het is een feit dat de theewereld een beetje complex in elkaar zit. Je moet vanaf het begin rekening houden met dingen zoals trektijd, watertemperatuur en waterkwaliteit bij het correct zetten van thee. En die basiskennis moet je even onder de knie krijgen. Maar dan begint het pas, want dan krijg je stilletjes door hoeveel soorten thee er bestaan en hoeveel geëxperimenteer ze toelaten. En wanneer je je op het bochtige pad van de pu'er en oolong thee's begeeft wordt het pas helemaal spannend !
3: Nieuwsgierigheid
Mijn grootste (on)deugd. Alleen al in China bestaan er ruw geschat 20.000 verschillende thee's. Meer en meer geraken die bij ons, maar wij hebben nog alleen maar een dun laagje van de Chinese theewereld afgeschraapt. Voor wie zich in thee verdiept zal het bijleren nooit stoppen, en dat vind ik persoonlijk een heel opwindend idee.
4: Gezondheid
Behalve voor wie echt overdrijft is thee zeer gezond. Het bevat allerlei interessante stoffen, en het bevat vooral geen ongezonde zoals suikers, vetten of alcohol. Er zijn Qimen's die overweldigend geuren naar cacao en zelfs chocomelk, en sommige groene thee's zijn zeer zacht met uitgeproken zoete toetsen, maar beiden bevatten geen suiker, niks, nada. Milk Oolong's geuren en smaken zelfs naar melk...zonder ook maar een spoor van melk of vetten te bevatten.
5: Gulzigheid
Het grote verschil met alcohol ? Je kan er 's morgens al mee beginnen, de hele dag door van drinken, en zelfs 's avonds kan je switchen naar thee's die weinig of bijna geen caffeïne bevatten. Er is dus altijd een goeie reden om een kop thee te drinken. Bovendien is de meeste thee niet duur, en het uitbouwen van een fatsoenlijke theevoorraad zodat je veel kan variëren kost geen fortuinen. Groene thee is overigens de perfecte begeleider voor wie lang en geconcentreerd wil werken. Hij geeft je focus en energie, maar dan zonder het zenuwachtig-makende van koffie. Wel op tijd stoppen wanneer het avond wordt, je kan er ook slapeloze nachten van krijgen.
6: Vriendschap
Ik geef toe: ik zondig hier, ik drink te vaak alleen. Eigenlijk is thee ook gemaakt om in gezelschap te drinken, om over te discussiëren, om samen van te genieten. Of waarom heeft een Chinese theeset anders standaard vier kopjes ? Ik beloof mijn leven te beteren.
7: Oude vrienden
Eén van de leukere aspecten van thee. Het is aangeraden om in het begin een cursus te volgen en zoveel mogelijk verschillende thee's te drinken. Zo leer je veel en vind je je persoonlijke smaak het best, maar je zal ook zien dat die verandert. Je zal periode's hebben dat je je erg focust op één deeldomein, zoals oolong's, of groene thee, of thee uit een bepaald land. Oude vrienden verdwijnen echter soms uit beeld, maar helemaal weg zijn ze nooit. Momenteel diep in Chinese thee verzonken dronk ik onlangs een mooie thee uit Ceylon...a big smile on my face ! How nice to see (tatse) you back !
8: Verzameldrift
Dit is het hoofdstukje voor mannen ! Veel mannen zijn verzamelaars, en bij wijn of bier is het belangrijk aspect van het beleven. Het proeven van zoveel mogelijk verschillende, het jagen naar zeldzame flessen, tot uiteindelijk het verzamelen van etiketten, het is een belangrijk aspect bij veel liefhebbers van alcoholische dranken. En alhoewel thee nauwelijks etiketten kent, is ook hier de keuze zo uitgebreid dat je nooit alle thee van de wereld zal geproefd hebben. En dan spreek ik nog niet van pu'er, een thee die wél een etiket heeft, en die bovendien ook nog behoorlijk oud kan worden...
9: Reisdrift
Bij wijn is het eenvoudig om naar de plaatsen te gaan waar hij gemaakt wordt, en bovendien spreken we dan ook nog vaak de taal. Italië, Frankrijk, Spanje; Duitsland, ze zijn makkelijk bereisbaar en we vinden er altijd wel iemand die Engels of Frans spreeekt, of we spreken de andere taal zelf. Dat ligt uiteraard anders in China of Japan. Maar wie bezig is met deze thee's ziet vroeg of laat ook de foto's van de regio's waar ze gemaakt worden. En sommige van die regio's zijn adembenemend mooi.
10: Thee-hemels
Wij Belgen leven niet in een thee-land. Maar het verandert langzaam, en meer en meer vind je echt goede theewinkels, plaatsen waar de liefhebber niet alleen verwent maar ook begrepen wordt, en waar je soulmates ontmoet. En het leuke is dat dat in de meer theeminnende landen rondom ons nog sterker is ! In Engeland is tea een echt deel van de volksaard, en het kleinste stadje heeft wel een teashop waar ze er iets van kennen. In Frankrijk bekijken ze thee wat anders, maar theefanaten zijn er dik gezaaid, en je kan er uren doorbrengen in winkels en degustatieruimtes. Zelfs Duitsland en Nederland hebben hun eigen theetradities... Dit is dan ook een kleine tip voor alcoholvermijdende zakenreizigers: waar je ook bent, de kans dat er een correcte theewinkel of theehuis in de buurt is is groot.
vrijdag 30 maart 2018
vrijdag 23 maart 2018
Huo Shan Huang Ya, Twinings
Gele Spruit van de berg Huo, dat is ongeveer de vertaling van de naam van deze thee. Het is een gele thee uit Anhui, een provincie in het oosten van China, tussen de Huai en de Yantze rivieren, die ondermeer bekend is voor zijn geweldige Qimen, een zwarte thee. De 1774m hoge Huo is de hoogste berg van de Dabie bergketen, en hier vind je een paar van de mooiste berglandschappen van China. Huang Ya slaat op het hoge percentage bot en op de wijze van produceren die een strogele infusie voortbrengt wanneer de thee gezet wordt.
Gele thee is de theesoort die qua aantal het minst gemaakt wordt in China, en ze is maar goed voor 1% van de gehele productie. Het zou een oude techniek zijn die per ongeluk ontdekt werd tijdens de Qing periode (1644-1912) en die pas sinds de jaren 70 herontdekt werd, en het is een moeilijke techniek die niet alle theemeesters verstaan. Het proces is bijna identiek aan dat van groene thee, met uitzondering van een fase die men Men Huang noemt, en die de blaadjes een gelige schijn geeft. Na het roosteren in de wok wordt de thee heel even blootgesteld aan stoom en dan opgehoopt en bedekt met doek waardoor hij begint te zweten. Alhoewel het roosteren de enzymes deactiveerde zodat de thee groen bleef zet het ophopen toch nog een lichte oxydatie in gang waardoor er zich een romige, wat boterige zoete toets ontwikkelt. Daarna wordt de thee gedroogd, een heel secuur proces, met genoeg warmte om te drogen, maar zonder dat de zoete toetsen verdwijnen.
Ik kocht de thee in de zomer van 2017 in London voor 12£, in de alleraardigste teashop van Twinings aan The Strand. Als je daar binnenwandelt zijn de eerste meters toegewijd aan een kleurrijk en commercieel aanbod van doordeweekse theeën en fruitthee, maar achteraan in de winkel vind je the real stuff. Niet goedkoop allemaal, maar ik kocht er al een paar hele mooie thee's (hun Keemun Maofeng is super).
De thee bleef wat liggen (in een donkere, koele en geurvrije kelder) en ik proefde hem voor het eerst op 17 maart 2018. Hij werd gezet aan 80-85°C, met een trektijd van 80 seconden, in een Kamjove Auto-Open Tea Art Pot die ik kocht bij DanDan, op de vrijdagmarkt in Leuven. De natte blaadjes geuren naar geroosterd brood en bloemen. De infusie kleurt intens geel. In de neus eerst en vooral geroosterde nootjes, dan ook honing en iets van kamperfoelie. Volgens de verpakking zou de thee moeten geuren naar orchideeën, maar aangezien ik geen flauw idee heb hoe die dan wel zouden moeten geuren, laat ik dit open... De mond is zacht en rond, met een zoet tikje in de afdronk, en heel vaag iets geroosterds. Bij het tweede infuus (je kan een gele thee twee à drie keer achter elkaar opgieten) liet ik de thee 3 minuten trekken. In de neus viel het geroosterde nu nog meer op en in de mond werd hij licht bitter. De smaak werd nu wat massaler, met een langere afdronk, maar ook monotoner. Een derde infuus was nog zachter, maar de smaak kreeg nu echt het grassige van een groene thee.
Dit is een lekkere en zachte thee, heel aangenaam voor in de namiddag en een plezier om te drinken. Hier vind je trouwens een heel leuke video over de plaats waar hij vandaan komt. Maar is het een echte gele thee ? Daar schijnt discussie over te bestaan, en bij deze is de speurtocht dan ook geopend. We gaan op zoek naar andere gele thee's om dit te testen. Ik houd jullie op de hoogte.
Gele thee is de theesoort die qua aantal het minst gemaakt wordt in China, en ze is maar goed voor 1% van de gehele productie. Het zou een oude techniek zijn die per ongeluk ontdekt werd tijdens de Qing periode (1644-1912) en die pas sinds de jaren 70 herontdekt werd, en het is een moeilijke techniek die niet alle theemeesters verstaan. Het proces is bijna identiek aan dat van groene thee, met uitzondering van een fase die men Men Huang noemt, en die de blaadjes een gelige schijn geeft. Na het roosteren in de wok wordt de thee heel even blootgesteld aan stoom en dan opgehoopt en bedekt met doek waardoor hij begint te zweten. Alhoewel het roosteren de enzymes deactiveerde zodat de thee groen bleef zet het ophopen toch nog een lichte oxydatie in gang waardoor er zich een romige, wat boterige zoete toets ontwikkelt. Daarna wordt de thee gedroogd, een heel secuur proces, met genoeg warmte om te drogen, maar zonder dat de zoete toetsen verdwijnen.
Ik kocht de thee in de zomer van 2017 in London voor 12£, in de alleraardigste teashop van Twinings aan The Strand. Als je daar binnenwandelt zijn de eerste meters toegewijd aan een kleurrijk en commercieel aanbod van doordeweekse theeën en fruitthee, maar achteraan in de winkel vind je the real stuff. Niet goedkoop allemaal, maar ik kocht er al een paar hele mooie thee's (hun Keemun Maofeng is super).
De thee bleef wat liggen (in een donkere, koele en geurvrije kelder) en ik proefde hem voor het eerst op 17 maart 2018. Hij werd gezet aan 80-85°C, met een trektijd van 80 seconden, in een Kamjove Auto-Open Tea Art Pot die ik kocht bij DanDan, op de vrijdagmarkt in Leuven. De natte blaadjes geuren naar geroosterd brood en bloemen. De infusie kleurt intens geel. In de neus eerst en vooral geroosterde nootjes, dan ook honing en iets van kamperfoelie. Volgens de verpakking zou de thee moeten geuren naar orchideeën, maar aangezien ik geen flauw idee heb hoe die dan wel zouden moeten geuren, laat ik dit open... De mond is zacht en rond, met een zoet tikje in de afdronk, en heel vaag iets geroosterds. Bij het tweede infuus (je kan een gele thee twee à drie keer achter elkaar opgieten) liet ik de thee 3 minuten trekken. In de neus viel het geroosterde nu nog meer op en in de mond werd hij licht bitter. De smaak werd nu wat massaler, met een langere afdronk, maar ook monotoner. Een derde infuus was nog zachter, maar de smaak kreeg nu echt het grassige van een groene thee.
Dit is een lekkere en zachte thee, heel aangenaam voor in de namiddag en een plezier om te drinken. Hier vind je trouwens een heel leuke video over de plaats waar hij vandaan komt. Maar is het een echte gele thee ? Daar schijnt discussie over te bestaan, en bij deze is de speurtocht dan ook geopend. We gaan op zoek naar andere gele thee's om dit te testen. Ik houd jullie op de hoogte.
vrijdag 9 maart 2018
De Zeven Thee Taboes van Feng Ke Bin
De volgende tekst komt uit een verhandeling over thee van Feng Ke Bin, een in Huzhou verblijvende geleerde, die tijdens de Ming dynastie leefde. Thee was populairder geworder en beter van kwaliteit omdat men overschakelde van gemalen thee en theecakes naar het gebruik van de eerste scheuten en knopjes van de lentegroei. Rond deze tijd ontstond ook het gebruik van losse thee, kwam er veel meer variatie in het aanbod en werd theeporselein wit zodat men de kleurverschillen kon zien. De verhandeling heet in het Engels Annotiations of Jie Tea. Jie thee kwam van de Luo Jie berg in de buurt van het Taihu meer.
Zeven Thee Taboes
2: Verkeerd materiaal. Wanneer het theegerei niet bij elkaar past, of van lage kwaliteit is, of vuil en besmeurd, hoe kan men dan genieten van een fijne thee ?
3: Onaantrekkelijke gastheren en gasten. Wanneer of de gastheer of de gasten ruwe taal gebruiken en geen goede manieren hebben, dan mag er geen thee worden geserveerd.
4: Hoeden en kledingstukken die strikt ceremonieel zijn. Wanneer men te zeer ingetoomd en beperkt wordt door de formele voorschriften van de etiquette, en daardoor slecht op zijn gemak is, dan zal men niet de innerlijke rust vinden om ten volle van de thee te genieten.
5: Onwillekeurig aanbod van vleesgerechten. Om de echte smaak van thee te behouden moet het palet zuiver zijn, en niet gestoord door de geuren of smaken van zwaar eten. Indien te zwaar en te aromatisch eten wordt geserveerd zullen ze de delicate thee overheersen en kan men de echte smaak van thee niet langer apprecieren.
Zeven Thee Taboes
1: Onaangepaste methode. Wanneer water verkeerd gekookt wordt en de thee fout bereidt, dan is de thee bedorven.
2: Verkeerd materiaal. Wanneer het theegerei niet bij elkaar past, of van lage kwaliteit is, of vuil en besmeurd, hoe kan men dan genieten van een fijne thee ?
3: Onaantrekkelijke gastheren en gasten. Wanneer of de gastheer of de gasten ruwe taal gebruiken en geen goede manieren hebben, dan mag er geen thee worden geserveerd.
4: Hoeden en kledingstukken die strikt ceremonieel zijn. Wanneer men te zeer ingetoomd en beperkt wordt door de formele voorschriften van de etiquette, en daardoor slecht op zijn gemak is, dan zal men niet de innerlijke rust vinden om ten volle van de thee te genieten.
5: Onwillekeurig aanbod van vleesgerechten. Om de echte smaak van thee te behouden moet het palet zuiver zijn, en niet gestoord door de geuren of smaken van zwaar eten. Indien te zwaar en te aromatisch eten wordt geserveerd zullen ze de delicate thee overheersen en kan men de echte smaak van thee niet langer apprecieren.
6: Een drukke en hectische levensstijl. Wanneer men druk bezig is met sociale verplichtingen en allerlei activiteiten dan is er geen tijd om thee echt te appreciëren en degusteren. Thee is verspild wanneer men er niet genoeg tijd voor heeft.
7: Een vuile en wanordelijke kamer. Wanneer de ruimte waarin thee wordt gedronken in wanorde is, of vol afval, en met afschuw vervult, dan is zo'n ruimte te vulgair voor het genieten van thee.
In het oorspronkelijke manuscript stonden alleen de vet gedrukte stukken. De tekst is een toevoeging of interpretatie van Warren Peltier, een onderzoeker en auteur die al twee decennia bezig is met het bestuderen van klasssieke Chinese teksten over thee. een weerslag hiervan vind je in het zeer mooie en fijne boekje The Ancient Art of Tea. Wisdom From the Old Chinese Tea Masters. uit 2011.
Momenteel zit deze theedrinker thee te bereiden op een zolderkamertje tijdens verbouwingen van een deel van de achterbouw, en scoort hij zeer slecht op punten 2, 6 en 7. En kijkt hij vol jaloezie naar foto's op Facebook en Instagram van de mooiste thee-creaties...nietwaar, Els en Kelly ?
vrijdag 2 maart 2018
Hong Yun TTES21, Hotsoup
Mooi en lekker en met een interessant verhaal...en ik heb het wel degelijk over een thee, dames 😀
Dit is een rode thee (een zwarte dus, haha) uit Taiwan, en meer bepaald uit Yuchi in de provincie Nantou, een provincie in het midden van het eiland. Hij is gemaakt van een heel interessante theeplant, een kruising tussen een Kyang uit Indië en een Qimen uit Anhui in China. En waarom is dat interessant, geeuwt u nu ? Wel omdat de Kyang een Camilla sinensis var. assamica is en de Qimen een Camilla sinensis ver. sinensis (en stop met geeuwen) ! De assamica is de theeplant die groeit in Indië waar men hem gebruikt als een deel van de blend voor de klassieke ontbijtthee's waar de Engelsen zo gek op zijn. Hij is vooral moutig en fruitig en heel geschikt om te drinken met melk. De sinensis is de theeplant zoals hij voorkomt in China en die afhankelijk van de regio heel andere smaken voortbrengt. Het is de plant die de Engelsen leerde thee drinken. Hij is veel frisser, vaak met smaken die aan chocolade of Nesquik doen denken. Deze TTES21 is dus een kruising van de twee en brengt elementen van beide soorten samen. Het is een cultivar, een hybride theeplant die niet in het wild voorkomt en die wordt vermeerderd door van de ouderplant loten te nemen en voort te planten. Hij is niet zo heel erg populair omdat het een moeilijke en gevoelige plant is, maar de mensen die er mee werken slagen er over het algemeen in om een héél lekkere en originele thee te maken.
Dit exemplaar werd in juli 2015 geplukt en verwerkt in een theeplantage die op 700 tot 800 m hoog ligt. Die hoogte is belangrijk want ze betekent dat er grote temperatuurverschillen zijn tussen dag en nacht en dat bevordert de smaakontwikkeling. Hij komt van de theetuin van Mr Lee.
De kwaliteit van deze thee springt al in het oog bij het droge materiaal, met een grote uniformiteit in grootte en vorm en een heel mooie zwarte kleur. Na het zetten komen er heel erg mooie, volledige en grote theebladeren te voorschijn waarvan ik vermoed dat ze de grootte van hun assamica-ouder erfden. Het natte blad ruikt naar gekookt fruit met een friszure toets. De kleur van de infusie is prachtig rood.
De geur is ronduit prachtig. Na een beetje walsen komt er opvallend veel kers tevoorschijn, maar dan gelegd op een bedje van een zachtere en wat zoetere tonen, heel harmonieus en complex, en net zoals bij een goede wijn iets om aan te blijven snuffelen. In de mond is alles meer versmolten en kan je de verchillende elementen moeilijker onderscheiden, maar na een tijdje drijft het typische chocoladetoetsje van een goede Qimen of Keemun boven. De tannines zijn ragfijn en is heel goed gestructureerd. Dit is een buitengewoon lekkere thee (14.95 euro per 25 gram, het is ook al wel wat) waarvan elke slok een beleving is. Hij laat een tweede en zelfs een derde infusie toe, en het chocolaté-toetsje ontwikkelde zich sterker door dit te doen.
(Dit stukje moeten thee-puristen maar even overslaan)
Ooit werd Qimen populair in Engeland als ontbijtthee omdat het zo verduiveld lekker is met melk. Ik heb dat hier ook geprobeerd, en alhoewel je de fijne schakeringen en de finesse verliest, wordt de thee ongelooflijk rijk en voluptueus en weelderig, en ik kan heel goed geloven waarom dat zo erg in de smaak viel dat een heel land zijn drinkgewoontes veranderde. Maar het blijft een beetje vloeken in de kerk...
(thee-puristen mogen terug aansluiten)
* Hong Yun betekent overigens Red Charm of Red Harmony. Ik kocht de thee eind 2017 bij Hotsoup, een bedrijf in Nederland met een aantal héél aardige, interessante en originele thee's in het gamma.
* Uiteraard is het alleen Mme Rick waarvan ik weet dat ze én lekker én interessant én mooi is. Het blijft echter een top-combinatie en ik draag deze blog dan ook op aan al die mooie en interessante thee-dames die ik leerde kennen onder de uitermate charmante vleugels van deze dame.
Dit is een rode thee (een zwarte dus, haha) uit Taiwan, en meer bepaald uit Yuchi in de provincie Nantou, een provincie in het midden van het eiland. Hij is gemaakt van een heel interessante theeplant, een kruising tussen een Kyang uit Indië en een Qimen uit Anhui in China. En waarom is dat interessant, geeuwt u nu ? Wel omdat de Kyang een Camilla sinensis var. assamica is en de Qimen een Camilla sinensis ver. sinensis (en stop met geeuwen) ! De assamica is de theeplant die groeit in Indië waar men hem gebruikt als een deel van de blend voor de klassieke ontbijtthee's waar de Engelsen zo gek op zijn. Hij is vooral moutig en fruitig en heel geschikt om te drinken met melk. De sinensis is de theeplant zoals hij voorkomt in China en die afhankelijk van de regio heel andere smaken voortbrengt. Het is de plant die de Engelsen leerde thee drinken. Hij is veel frisser, vaak met smaken die aan chocolade of Nesquik doen denken. Deze TTES21 is dus een kruising van de twee en brengt elementen van beide soorten samen. Het is een cultivar, een hybride theeplant die niet in het wild voorkomt en die wordt vermeerderd door van de ouderplant loten te nemen en voort te planten. Hij is niet zo heel erg populair omdat het een moeilijke en gevoelige plant is, maar de mensen die er mee werken slagen er over het algemeen in om een héél lekkere en originele thee te maken.
Dit exemplaar werd in juli 2015 geplukt en verwerkt in een theeplantage die op 700 tot 800 m hoog ligt. Die hoogte is belangrijk want ze betekent dat er grote temperatuurverschillen zijn tussen dag en nacht en dat bevordert de smaakontwikkeling. Hij komt van de theetuin van Mr Lee.
De kwaliteit van deze thee springt al in het oog bij het droge materiaal, met een grote uniformiteit in grootte en vorm en een heel mooie zwarte kleur. Na het zetten komen er heel erg mooie, volledige en grote theebladeren te voorschijn waarvan ik vermoed dat ze de grootte van hun assamica-ouder erfden. Het natte blad ruikt naar gekookt fruit met een friszure toets. De kleur van de infusie is prachtig rood.
Of waarom Chinezen zwarte thee rode thee noemen...
De geur is ronduit prachtig. Na een beetje walsen komt er opvallend veel kers tevoorschijn, maar dan gelegd op een bedje van een zachtere en wat zoetere tonen, heel harmonieus en complex, en net zoals bij een goede wijn iets om aan te blijven snuffelen. In de mond is alles meer versmolten en kan je de verchillende elementen moeilijker onderscheiden, maar na een tijdje drijft het typische chocoladetoetsje van een goede Qimen of Keemun boven. De tannines zijn ragfijn en is heel goed gestructureerd. Dit is een buitengewoon lekkere thee (14.95 euro per 25 gram, het is ook al wel wat) waarvan elke slok een beleving is. Hij laat een tweede en zelfs een derde infusie toe, en het chocolaté-toetsje ontwikkelde zich sterker door dit te doen.
(Dit stukje moeten thee-puristen maar even overslaan)
Ooit werd Qimen populair in Engeland als ontbijtthee omdat het zo verduiveld lekker is met melk. Ik heb dat hier ook geprobeerd, en alhoewel je de fijne schakeringen en de finesse verliest, wordt de thee ongelooflijk rijk en voluptueus en weelderig, en ik kan heel goed geloven waarom dat zo erg in de smaak viel dat een heel land zijn drinkgewoontes veranderde. Maar het blijft een beetje vloeken in de kerk...
(thee-puristen mogen terug aansluiten)
* Hong Yun betekent overigens Red Charm of Red Harmony. Ik kocht de thee eind 2017 bij Hotsoup, een bedrijf in Nederland met een aantal héél aardige, interessante en originele thee's in het gamma.
* Uiteraard is het alleen Mme Rick waarvan ik weet dat ze én lekker én interessant én mooi is. Het blijft echter een top-combinatie en ik draag deze blog dan ook op aan al die mooie en interessante thee-dames die ik leerde kennen onder de uitermate charmante vleugels van deze dame.
Abonneren op:
Posts (Atom)