Huo Shan Huang Ya, Twinings

Gele Spruit van de berg Huo, dat is ongeveer de vertaling van de naam van deze thee. Het is een gele thee uit Anhui, een provincie in het oosten van China, tussen de Huai en de Yantze rivieren, die ondermeer bekend is voor zijn geweldige Qimen, een zwarte thee. De 1774m hoge Huo is de hoogste berg van de Dabie bergketen, en hier vind je een paar van de mooiste berglandschappen van China. Huang Ya slaat op het hoge percentage bot en op de wijze van produceren die een strogele infusie voortbrengt wanneer de thee gezet wordt.

Gele thee is de theesoort die qua aantal het minst gemaakt wordt in China, en ze is maar goed voor 1% van de gehele productie. Het zou een oude techniek zijn die per ongeluk ontdekt werd tijdens de Qing periode (1644-1912) en die pas sinds de jaren 70 herontdekt werd, en het is een moeilijke techniek die niet alle theemeesters verstaan. Het proces is bijna identiek aan dat van groene thee, met uitzondering van een fase die men Men Huang noemt, en die de blaadjes een gelige schijn geeft. Na het roosteren in de wok wordt de thee heel even blootgesteld aan stoom en dan opgehoopt en bedekt met doek waardoor hij begint te zweten. Alhoewel het roosteren de enzymes deactiveerde zodat de thee groen bleef zet het ophopen toch nog een lichte oxydatie in gang waardoor er zich een romige, wat boterige zoete toets ontwikkelt. Daarna wordt de thee gedroogd, een heel secuur proces, met genoeg warmte om te drogen, maar zonder dat de zoete toetsen verdwijnen.

Ik kocht de thee in de zomer van 2017 in London voor 12£, in de alleraardigste teashop van Twinings aan The Strand. Als je daar binnenwandelt zijn de eerste meters toegewijd aan een kleurrijk en commercieel aanbod van doordeweekse theeën en fruitthee, maar achteraan in de winkel vind je the real stuff. Niet goedkoop allemaal, maar ik kocht er al een paar hele mooie thee's (hun Keemun Maofeng is super).

De thee bleef wat liggen (in een donkere, koele en geurvrije kelder) en ik proefde hem voor het eerst op 17 maart 2018. Hij werd gezet aan 80-85°C, met een trektijd van 80 seconden, in een Kamjove Auto-Open Tea Art Pot die ik kocht bij DanDan, op de vrijdagmarkt in Leuven. De natte blaadjes geuren naar geroosterd brood en bloemen. De infusie kleurt intens geel. In de neus eerst en vooral geroosterde nootjes, dan ook honing en iets van kamperfoelie. Volgens de verpakking zou de thee moeten geuren naar orchideeën, maar aangezien ik geen flauw idee heb hoe die dan wel zouden moeten geuren, laat ik dit open... De mond is zacht en rond, met een zoet tikje in de afdronk, en heel vaag iets geroosterds. Bij het tweede infuus (je kan een gele thee twee à drie keer achter elkaar opgieten) liet ik de thee 3 minuten trekken. In de neus viel het geroosterde nu nog meer op en in de mond werd hij licht bitter. De smaak werd nu wat massaler, met een langere afdronk, maar ook monotoner. Een derde infuus was nog zachter, maar de smaak kreeg nu echt het grassige van een groene thee.

Dit is een lekkere en zachte thee, heel aangenaam voor in de namiddag en een plezier om te drinken. Hier vind je trouwens een heel leuke video over de plaats waar hij vandaan komt. Maar is het een echte gele thee ? Daar schijnt discussie over te bestaan, en bij deze is de speurtocht dan ook geopend. We gaan op zoek naar andere gele thee's om dit te testen. Ik houd jullie op de hoogte.